Over mij

Ik ben Jeffrey Janssen, geboren in Tilburg op 20-03-1992. Hier ben ik opgegroeid met mijn ouders en mijn jongere zus en heb er ook op school gezeten.

Mijn passie & hobby`s zijn:

Tekenen en schilderen
Wandelen
Fitness
Schrijven

Ik vertel meer over wat mijn hobby's voor mij betekenen in de blogartikelen.

Lagere school periode
In de kleuterklas merkte ik dat ik niet snel aansluiting had met andere meestal waren het er 1 of 2 waar ik goed mee bevriend was. Op de lage school liep ik snel tegen bepaalde problemen aan. Zo kon ik minder goed mee met de leerstof op school. Ook waren de klassen voor me veel te groot waardoor ik snel afgeleid was. Ik keek de kat uit de boom, omdat ik niet goed wist wat ik moest verwachten. Ik was afwachtend, omdat ik niet graag op de voorgrond stond. Omdat ik niet mee komen met de leerstof en de klassen veel te groot waren maakte ik minder snel vrienden en was ik juist op mezelf aan gewezen. In die tijd wist ik niet dat ik autisme had.

In deze periode had ik vaak last van woedeaanvallen bij onduidelijkheid. Bij leeftijdsgenoten viel ik vaak buiten de boot. Door de leraren werd ik als een lastig kind bestempeld. In de klas werd ik apart gezet tussen twee schermen met gezicht naar de muur en mijn rug naar de klas toe. Dat zie ik trouwens nog steeds als iemand letterlijk in een hokje plaatsen en daar heb ik geregeld last van.
Nu ik hieraan terug denk heb ik sterk het gevoel dat dit mij juist onzekerder heeft gemaakt in die tijd.
Een beperking of anders zijn vind ik geen kloppend woord, omdat ik anderen juist als gelijkgestemden zie en niet als zijn of haar diagnose. We zijn zoveel meer dan alleen iemand met autisme. Dit geldt voor mij niet alleen over het autisme, waardoor ik een hekel heb gekregen aan 'hokjes denken' en de vooroordelen die ik vaak hoor. Dit is een van de drijfveren voor deze blog.

Speciaal onderwijs
In deze periode heb ik veel onderzoeken gehad. Waarin werd aanbevolen dat het speciaal onderwijs beter zou zijn. Op het speciaal onderwijs ging het veel beter. Door de kleinere klas -8 tot 10 leerlingen- was ik minder afgeleid. Ook was de leerstof op eigen niveau en op eigen tempo. Nu kon ik makkelijker contact maken met anderen. De kleinschaligheid gaf mij meer overzicht, rust en ruimte.

Voortgezet onderwijs
Na het speciaal onderwijs ben ik naar het voortgezet onderwijs gegaan. Dit was een praktijkgerichte leerweg waar ik ook al snel tegen dingen aanliep.
Zo waren de klassen weer te groot.
Ik werd afgeleid door de geluiden in mijn omgeving en vond de leerstof lastig. Weer maakte ik moeilijk contact met andere leeftijdsgenoten waardoor ik al snel weer buiten de boot viel. Ik ben hier een tijd gepest en de leraren begrepen me meestal niet, ze vonden me vaak een lastig kind. Onbegrip en onduidelijkheid resulteerde er snel in dat ik veel last kreeg van woede aanvallen. Ik zat met mezelf in de knel. Op school dachten ze dat ik last had van faalangst. Hier heb ik toen begeleiding bij gehad op school.
In 2008/2009 ben ik aangemeld bij het ggz. Daar had ik dan ook geregeld een afspraak met een psycholoog. Tussen mijn 16de en 17de heb ik onderzoeken gehad naar het autismespectrum naar aanleiding van het bovenstaande. Meerdere onderzoeken volgden, waarna ik na een aantal weken de diagnose autisme kreeg. Maar toen: autisme... een hoofd vol met vragen. Het was voor mij een groot raadsel. Wat is het? Wat houd het in? Wat staat me te wachten?
Ik heb een tijd van ontkenning gehad en vond het lastig om het met leeftijdsgenoten bespreekbaar te maken. Dit deed ik daarom niet, ook wel een stukje uit schaamte. Die periode heb ik me zeer eenzaam gevoeld.

Positiviteit
Ondanks dat ik niet goed mee kon en gepest werd heb ik ook positieve dingen uit de periode gezien.
Niet de hele schoolperiode heb ik als slecht ervaren. Zo waren er juist wel dingen die mij wel goed lukte, zoals met mijn handen bezig zijn. Ik had de keuze gemaakt om meubelmaker te worden. Dit was een les waar ik steeds naar uit keek, waar ik tot rust kwam... omdat ik met mijn handen bezig kon zijn. De creativiteit die ik hierin kon leggen gaf me letterlijk rust en ruimte. Ik was erop gericht mijn diploma te halen. Dit zou mij gaan lukken!
Ik voelde dat anderen me er niet onder zouden krijgen en was gericht op dat papiertje... ik zou en moest naar school gaan. Ik zou de leerstof gaan begrijpen, hoe moeilijk het ook was. Ook bij het stagebedrijf waar ik ruim twee jaar stage heb gelopen had ik het aardig na mijn zin. Dit was een interieurbouwbedrijf die officebalies maakte voor winkelpanden et cetera. Bij dit bedrijf zagen ze waar mijn kwaliteiten lagen. Het was een familiebedrijf waar max 8 mensen werkten. Dit gaf mij een thuisgevoel. Ik werd gehoord, kon me er ontwikkelen en school en het pesten laten voor wat het was.

Een ding is zeker: ik kijk er trots op terug en ik mijn diploma gehaald!
School zie ik dus ook als iets positiefs.

I did it!

2009
Dit jaar kreeg ik te horen dat ik scoliose heb. Dit is een kromming van de wervelkolom. Ik had toen de tijd al veel last van mijn rug. Naar aanleiding van deze klachten ben geopereerd aan mijn scoliose. In 2012 hierbij is mijn rug vastgezet met pinnen. Helaas zou ik het beroep als meubelmaker met mijn rugklachten niet meer kunnen,omdat dit fysiek te veel van me gaat vragen. Toen had ik de diagnose autisme én scoliose wat het nog lastiger maakte.

Voor de kromming van mijn rug heb ik me lange tijd geschaamd, omdat je de kromming aan de buitenzijde zag en de lichamelijke belemmeringen die het met zich mee bracht. Zo voelde ik tijdens het zwemmen vaak de blikken die naar mij gericht waren. Inmiddels ben ik 10 jaar geleden geopereerd aan mijn scoliose en heb ik een litteken aan de buitenkant. Net na de operatie had ik nog schaamte voor mijn litteken. Zo heb ik boven en onder nog maar vier ruggewervels vrij waardoor de bewegelijkheid wat minder is geworden. De fysieke belastbaarheid is iedere dag weer anders en geregeld nog een uitdaging. Ik moet vaak op mijn grenzen letten en bedenken wat er die dag mogelijk is voor mij.
Dit heeft invloed op mijn spanningsboog; wat ik die dag kan hebben aan prikkels zowel van binnen (mijn gedachten) als wat er van buiten binnenkomt. Mijn scoliose en de litteken heb ik inmiddels omarmt. Hierbij weet ik dat geen dag hetzelfde is en dat het niet erg is om soms even een stapje terug te doen en hierin mijn grenzen te moeten aangeven.

Dagbesteding

In 2010 ben ik via de behandelaar van het GGZ in aanraking gekomen met de dagbesteding van het GGZ. Hier kun je vrij werken, keramieken en op andere manieren creatief bezig zijn. Daar heb ik het tekenen en schilderen ontdekt. Ook ben ik met bloemschikken begonnen. Dit vond ik in het begin spannend, maar ik heb er redelijk goed mijn weg in kunnen vinden. Zo ik weet nog toen ik daar voor het eerst binnenkwam ik niet goed wist wat ik moest verwachten. Ik voelde me heel onzeker. Met de juiste begeleiding die ik kreeg vanuit de dagbesteding ook wel activiteitenbegeleiding, voelde ik me al snel op mijn plek en heb ik veel geleerd. Ook leerde ik er mijn tempo aan te geven in hoe snel alles moet gaan en dat ik daarvoor duidelijk moest zijn.

Wat ik hier nog meer geleerd heb:

de dingen die ik zoal heb meegekregen;
grenzen tijdig aangeven als het niet gaat;
bij onduidelijkheid dingen opschrijven, zodat het niet blijft rond zweven en het een warboel wordt in mijn hoofd;
weekplanning en dagplanning maken;
tijdig pauze houden als mijn lichaam hierom vraagt of als het te druk is in de ruimte. Denk hierbij aan omgevingsgeluiden. Daar heb ik ondertussen minder moeite.
Zo nodig zet ik een wekker of verwissel geregeld van houding, voordat mijn rug klachten geeft;
dat ik niet altijd naar een oplossing zoek, maar juist alleen een luisterend oor al voldoende kan zijn.

Inmiddels ben ik zelf nog steeds actief bij het GGZ, zowel creatief en met bloemschikken. Hiermee vergeet ik wereld even om heen en help ik zelfs andere bij het schikken van hun bloemstuk. Dit geeft me zelfvertrouwen.

Studio Xplo

In 2013 ben ik voor het eerst met mijn begeleiding bij Studio Xplo gaan kijken, omdat ik het schilderen en teken leuk vond. De stap was voor mij te groot om hier alleen een kijkje te gaan nemen. Een kennismakingsgesprek met mijn begeleider volgde. De eerste keer was best spannend, maar met creatief bezig zijn was ik al bekend bij het GGZ.

Ik heb me hier aangemeld voor een aantal cursussen. Door de spanning was ik in het begin vrij stil en afwachtend. Voorzichtig begon ik met het tekenen van een kistje en het begin van een portret tekening. Maar vanwege die rust die ik ervaarde tijdens de cursus was ik hier al snel op mijn plek. Ook heb ik ontdekt dat als ik meer vanuit mijn gevoel teken, ik juist meer rust ervaar en de dagelijkse dingen rondom mijn autisme makkelijker los kan laten. Ik kom dan niet méér geprikkeld thuis, maar juist ontspannen!

Inmiddels kom ik ruim 10 jaar bij Studio Xplo en gaat het tekenen en schilderen me makkelijk af. In 2021 ben ik bij Xplo ook begonnen met vrijwilligerswerk en heb ik ontdekt dat het me uitdaging geeft om anderen te helpen.

Mede door het vrijwilligerswerk dat ik doe heb ik meer inzicht gekregen in mogelijkheden die mensen hebben en de dingen die we allemaal kunnen.

Zo werk ik met een man met een verstandelijke beperking en heb ik ervaring met mensen met een visuele beperking gekregen.

Het is goed voor mijn eigenwaarde dat ik juist mijn ervaring en kwaliteiten (vanwege mijn autisme) in kan zetten om anderen te helpen bij hun creativiteit

Zowel de dagbesteding bij GGZ Breburg (werken en leren) in Tilburg als mijn ervaringen bij Studio Xplo hebben veel opgeleverd. Ik ben super trots op waar ik nu sta.
Beide hebben mij een veilige haven gegeven, een plek waar ik echt mezelf kan zijn zonder dat er een oordeel wordt geven en waar iedereen gelijk is. In tegenstelling tot wat ik van anderen vaak hoor, kijk ik met een positieve blik naar de mentale zorg.

Tot slot
Inmiddels weet ik dat ik me niet hoeft te schamen voor mijn autisme. De openheid in mijn autisme heeft me ook veel gebracht en zorgt veelal voor begrip. Heel soms krijg ik de vraag: 'Heb jij autisme? Dat had ik niet verwacht, want daar ben je toch te sociaal voor?

Iedereen heeft toch een beetje autisme, maar iedereen uit zich weer anders... mét of zonder autisme. Dat is toch het mooiste; iedereen zijn eigen unieke ik.

Iedereen is anders en daarbij ook gelijk!!

Inspirerende groet, Jeffrey